«عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ قَالَ أَعْرَابِیٌّ لِرَسُولِ اللَّهِ(صلى الله علیه و آله) السَّلَامُ عَلَیْكَ یَا نَبِیءَ اللَّهِ قَالَ لَسْتُ بِنَبِیءِ اللَّهِ وَ لَكِنِّی نَبِیُّ اللَّهِ النبوة لفظ مأخوذ من النَبْوَة و هو ما ارتفع من الأرض فمعنى النبوة الرفعة و معنى النبی الرفیع سمعت ذلك من أبی بشر اللغوی بمدینة السلام؛(2592) ابن عبّاس گوید: عربى بیابانگرد، خدمت پیامبر خدا(صلى الله علیه و آله) آمد و عرض كرد: «السّلام علیك یا نبى اللَّه؛ درود بر تو اى خبردهنده خدا!» پیغمبر(صلى الله علیه و آله) فرمود: من نبى خدا نیستم بلكه «نبىّ اللَّه» (آنكه خدا او را بلندمرتبه ساخته) هستم. (مصنّف گوید) لفظ «نُبُوّة» از «نَبْوَة» اقتباس گردیده كه عبارت است از هر جاى زمین كه بر آمده و بلند باشد، بنابراین «نبوّت» شأن و مقام عالى و «نبىّ» بلندپایه و گرانمایه است. این مطلب را در شهر مدینه از ابو بشر لغوى شنیدم.»