«وَ ابْتَلُواْ الْیَتَمَى حَتَّى إِذَا بَلَغُواْ النِّكاَحَ فَإِنْ ءَانَسْتُم مِّنهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُواْ إِلَیهِمْ أَمْوَلَهُمْ وَ لَا تَأْكُلُوهَا إِسرَافًا وَ بِدَارًا أَن یَكْبَرُواْ وَ مَن كاَنَ غَنِیًّا فَلْیَسْتَعْفِفْ وَ مَن كاَنَ فَقِیرًا فَلْیَأْكُلْ بِالْمَعْرُوفِ فَإِذَا دَفَعْتُمْ إِلَیهِمْ أَمْوَلَهُمْ فَأَشْهِدُواْ عَلَیهِمْ وَ كَفَى بِاللَّهِ حَسِیبًا؛(2359) و یتیمان را چون به حد بلوغ برسند، بیازمایید! اگر در آنها رشد (كافى) یافتید، اموالشان را به آنها بدهید! و پیش از آنكه بزرگ شوند، اموالشان را از روى اسراف نخورید! هر كس كه بىنیاز است، (از برداشت حق الزحمه) خوددارى كند و آن كس كه نیازمند است، به طور شایسته (و مطابق زحمتى كه مىكشد،) از آن بخورد. و هنگامى كه اموالشان را به آنها بازمىگردانید، شاهد بگیرید! اگر چه خداوند براى محاسبه كافى است.»