نقل نمودهاند كه: یكى از علماى بزرگ، تحصیلات خود را در حوزه علمیه نجف اشرف به پایان رساند. هنگامى كه مىخواست به وطن خویش مراجعت نماید، براى خداحافظى به حضور استادش شرفیاب شد. در پایان مراسم به استاد عرض كرد: پند و موعظهاى بفرمائید. استاد به ایشان فرمود: پس از اتمام این زحمتها، آخرین اندرز، كلام خداست. این آیه را هرگز فراموش مكن كه خداوند مىفرماید: «اَلَمْ یَعلَمْ بَاَنَّ اللَّهَ یَرى(2290) یعنى: آیا او ندانست كه خداوند (همه اعمالش را) مىبیند؟!»
آرى از دیدگاه یك مؤمن واقعى، تمام عالم محضر خداست و همه كارها در حضور او انجام مىگیرد. همین شرم و حضور براى دورى از گناهان كافى است.(2291)