«وَ إِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُم بِمَا ضَرَبَ لِلرَّحْمَنِ مَثَلًا ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ كَظِیمٌ؛ أَ وَ مَن یُنَشَّؤُاْ فِى الْحِلْیَةِ وَ هُوَ فِى الْخِصَامِ غَیرُ مُبِینٍ؛(1948) در حالى كه هر گاه یكى از آنها را به همان چیزى كه براى خداوند رحمان شبیه قرار داده [به تولّد دختر ]بشارت دهند، صورتش (از فرط ناراحتى) سیاه مىشود و خشمگین مىگردد! آیا كسى را كه در لابلاى زینتها پرورش مىیابد و به هنگام جدال قادر به تبیین مقصود خود نیست (فرزند خدا مىخوانید)؟!»