عالم ربّانى و متألّه قرآنى، شیخ مجتبى قزوینى خراسانى با جامعیّت ویژه خود در همه علوم اسلامى، توجّهى خاص به قرآن كریم داشته و آن را سرچشمه همه علوم حقیقى، معارف روحى، اسرار تربیتى، سرّ صعود روحانى و بقاى جاودانى مىدانست. ایشان تلاوت قرآن را به دو دسته فجرى و عقلى تقسیم مىكرد و مىفرمود: خواندن قرآن كریم در پایان سحر و به هنگام طلوع فجر تأثیرى خاص دارد كه هر كس بر آن مواظبت كند به آن آثار مىرسد. اینكه خداوند در سوره مباركه اسراء مىفرمایند: قرآن فجر مشهود و محسوس است و دیده مىشود، به درستى براى من روشن نبود. از این رو بر آن شدم كه سحرگاهان قرآن بخوانم و آن را تا طلوع فجر ادامه دهم. پس از مدتى حقایقى از آیات بر من آشكار شد كه تحمّل آن دشوار و خارج از طاقت من بود. دانستم كه منظور آیه این است كه تلاوت قرآن سبب آشكار شدن حقایق آیات براى انسان مىشود. بعد از تهجّد و نماز شب، قرآن تلاوت كنید و سعى كنید آن را تا طلوغ فجر ادامه دهید. تلاوت باید عقلى باشد نه فقط تلاوت لفظى؛ یعنى با صرف زمان و كمال توجّه و تدبّر و تعقّل راستین در معانى حقایق آیات آسمانى در معانى آیات دقت كنید تا آیه در وجود شما جا باز كند.(1367)