«عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ(علیه السلام) قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِذَا كَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى الْأَوَّلِینَ وَ الآْخِرِینَ فِی صَعِیدٍ وَاحِدٍ ثُمَّ یُنَادِی مُنَادٍ أَیْنَ أَهْلُ الْفَضْلِ- قَالَ فَیَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ فَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ فَیَقُولُونَ وَ مَا كَانَ فَضْلُكُمْ فَیَقُولُونَ كُنَّا نَصِلُ مَنْ قَطَعَنَا وَ نُعْطِی مَنْ حَرَمَنَا وَ نَعْفُو عَمَّنْ ظَلَمَنَا قَالَ فَیُقَالُ لَهُمْ صَدَقْتُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّة؛(2222) على بن الحسین(علیه السلام) فرمود: چون روز قیامت شود، خداى تبارك و تعالى پیشینیان و پسینیان را در یك سرزمین گرد آورد، سپس یك منادى فریاد كشد: اهل فضل كجایند؟ جماعتى از مردم برخیزند فرشتگان ایشان را استقبال كنند و گویند: فضل شما چه بود؟ گویند: ما به كسى كه از ما مىبُرید مىپیوستیم و به آن كه ما را محروم میكرد عطا میكردیم و از كسى كه به ما ستم مىنمود، درمىگذشتیم، سپس به آنها گویند راست گفتید داخل بهشت شوید.»