گویند: در ایّامى كه امیرمؤمنان على(علیه السلام) عهده دار خلافت ظاهرى بود، شخصاً در بازارها قدم مىزد گمشدگان را راهنمایى مىنمود و ضعیفان را كمك مىكرد و هنگامى كه از كنار كسبه و فروشندگان مىگذشت این آیه را تلاوت مىفرمود: «تلك الدّارُ الآخرةُ نَجْعَلُها لِلَّذینَ لایریدون عُلُوّاً فى الارضِ و لا فَساداً و العاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ(1244)؛ این سراى آخرت را تنها براى كسانى قرار مىدهیم كه اراده برترى جویى در زمین و فساد را ندارند و عاقبت نیك براى پرهیزگاران است.»
و سپس مىفرمود: «این آیه درباره زمامداران عادل و متواضع و سایر تودههاى قدرتمند مردم نازل شده است.» یعنى: همان گونه كه من حكومت را وسیلهاى براى برترى جویى خود قرار ندادهام شما نیز نباید قدرت مالى خود را وسیله سلطه بر دیگران قرار دهید.(1245)
كس را چه زور و زَهره كه وصف على كند
جبّار در مناقب او گفته «هل اَتى»(1246)
مرد خدا و صفدر میدان و بحر بود
جانبخش در نماز و جهانسوز در دعا
«سعدى»