«الامام علی(علیه السلام) فیما كتبه لبعض عمّاله على الصّدقات: آمره بتقوى اللَّه فی سرائر امره و خفیّات عمله، حیث لا شاهد غیره، و لا وكیل دونه. و آمره ان لا یعمل بشیء من طاعة اللَّه فیما ظهر فیخالف الى غیره فیما أسرّ. و من لم یختلف سرّه و علانیته و فعله و مقالته، فقد أدّى الامانة و أخلص العبادة. و آمره أن لا یجبههم و لا یعضههم، و لا یرغب عنهم تفضّلا بالامارة علیهم، فإنّهم الإخوان فی الدین، و الاعوان على استخراج الحقوق؛(2806) امام على(علیه السلام) در نامهاى كه براى بعضى از كارگزاران مأمور گرفتن صدقات نوشته است: به او فرمان مىدهم كه در كارهاى پوشیده و امور پنهان خویش، در آنجا كه گواهى وجود ندارد و وكیلى جز خدا نیست، تقواى الهى را از یاد نبرد. و به او امر مىكنم كه در كار طاعت خدا ظاهر و باطن خود را یكى سازد، زیرا هر كس ظاهر و باطن و كردار و گفتارش یكى باشد، امانت را ادا كرده و در پرستش خدا اخلاص ورزیده است. و به او فرمان مىدهم كه مردمان را غافلگیر نكند، و به آنان دشنام ندهد، و به بهانه بزرگى مقام، از آنان دامن فرو نچیند، چه ایشان برادران اویند، و در تحصیل حقوق دستیاران او.»