«وَ الَّذِینَ لَا یَشْهَدُونَ الزُّورَ وَ إِذَا مَرُّواْ بِاللَّغْوِ مَرُّواْ كِرَامًا؛ وَ الَّذِینَ إِذَا ذُكِّرُواْ بَِایَتِ رَبِّهِمْ لَمْ یَخِرُّواْ عَلَیْهَا صُمًّا وَ عُمْیَانًا؛ وَ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَجِنَا وَ ذُرِّیَّتِنَا قُرَّةَ أَعْیُنٍ وَ اجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِینَ إِمَامًا؛ أُوْلَئكَ یُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِمَا صَبَرُواْ وَ یُلَقَّوْنَ فِیهَا تَحِیَّةً وَ سَلَمًا؛ خَلِدِینَ فِیهَا حَسُنَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقَامًا؛(2472) و كسانى كه شهادت به باطل نمىدهند (و در مجالس باطل شركت نمىكنند) و هنگامى كه با لغو و بیهودگى برخورد كنند، بزرگوارانه از آن مىگذرند. و كسانى كه هر گاه آیات پروردگارشان به آنان گوشزد شود، كر و كور روى آن نمى افتند. و كسانى كه مىگویند: «پروردگارا! از همسران و فرزندانمان مایه روشنى چشم ما قرار ده، و ما را براى پرهیزگاران پیشوا گردان! (آرى،) آنها هستند كه درجات عالى بهشت در برابر شكیباییشان به آنان پاداش داده مىشود و در آن، با تحیّت و سلام رو به رو مىشوند. در حالى كه جاودانه در آن خواهند ماند چه قرارگاه و محلّ اقامت خوبى!»