محمّد بن یحیى بن ابى عباد گوید: عمویم روایت نموده كه: روزى حضرت رضا(علیه السلام) -با آن كه عادتاً به نظم اشعار و روایت آنها نمىپرداخت این اشعار را خواند:
كُلّنا نَأْمَلُ فى الاَجَلِ
و المُنایا هازِئاتٌ بِالاَمَلْ
لا یَغُرَّنَّكْ اَباطیلُ المُنى
و الْزِمِالقصدَ وَدَعْ عنكَ العِلَلْ
اِنَّما الدُّنیا كَضِلٍّ زائِلٍ
حَلَّ فیها راكبٌ ثُمَّ ارْتَحَلْ(2572)
عموى محمد بن یحیى گوید من از حضرت پرسیدم: این اشعار از كیست؟ حضرت فرمود: «از یكى از عراقىهاى شما.» عرض كردم: اشعار مزبور را «ابوالعَتاهِیَه» به نام خود انشاد مىكرد. حضرت رضا(علیه السلام) فرمود: «نام او را بگو و این لقب را كه حاكى از حماقت است و شایسته مقام او نیست(2573)، بر زبان نیاور. زیرا خداى تعالى فرمود: «و لا تَنابَزوا بِالْاَلقابِ(2574)؛ و با القاب زشت و ناپسند یكدیگر را یاد نكنید.»
ممكن است خود او این لقب را بشنود و از شنیدن آن ناراحت شود.(2575)
و عَینُ الرّضا عن كُلِّ عَیبٍ كَلیلَةٌ
ولكنَّ عینَ السُّخْطِ تُبدى المَساوِیا