«رَوَى سَمَاعَةُ بْنُ مِهْرَانَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِاللَّهِ(علیه السلام) الرَّجُلُ مِنَّا یَكُونُ عِنْدَهُ الشَّیْءُ یَتَبَلَّغُ بِهِ وَ عَلَیْهِ دَیْنٌ أَ یُطْعِمُهُ عِیَالَهُ حَتَّى یَأْتِیَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِمَیْسَرَةٍ فَیَقْضِیَ دَیْنَهُ أَوْ یَسْتَقْرِضُ عَلَى ظَهْرِهِ فِی خُبْثِ الزَّمَانِ وَ شِدَّةِ الْمَكَاسِبِ أَوْ یَقْبَلُ الصَّدَقَةَ فَقَالَ یَقْضِی بِمَا عِنْدَهُ دَیْنَهُ وَ لَا یَأْكُلُ أَمْوَالَ النَّاسِ إِلَّا وَ عِنْدَهُ مَا یُؤَدِّی إِلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ- وَ لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَیْنَكُمْ بِالْباطِلِ؛(2088) سماعة بن مهران گوید: به امام صادق(علیه السلام) عرض كردم: مردى از ما، سرمایهاى دارد كه با آن معاش خود و عیالات خود را مىگذراند و بر عهدهاش دِینى است، آیا موجودیش را هزینه خوراك و مخارج خانوادهاش كند و به انتظار گشایشى باشد تا دِین خویش را اداء كند؟ یا دِین را اداء نماید و باز سرمایهاى براى مخارج عیالات خویش از این و آن در این روزگار سخت و كسادى بازار وام بگیرد، یا از صدقه و زكات امرار معاش كند؟ فرمود: از موجودى خویش دِینش را اداء كند و با نداشتن سرمایه، چیزى از كسى وام نستاند؛ زیرا خداوند عزیز فرموده: «لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَیْنَكُمْ بِالْباطِلِ(2089)؛ مالهایتان را به باطل میان خود مخورید.»