امام صادق(علیه السلام) با بعضى از اصحاب براى تسلیت به خانه یكى از خویشاوندان مىرفتند، در بین راه بند كفش امام صادق(علیه السلام) پاره شد، به طورى كه كفش به پا بند نمىشد. امام كفش را به دست گرفت و پاى برهنه به راه افتاد.
ابن ابى یعفور كه از بزرگان صحابه آن حضرت بود فوراً كفش خویش را از پا درآورد، بند كفش را باز و دست خود را دراز كرد به طرف امام تا آن بند را بدهد به امام كه امام با كفش برود و خودش با پاى برهنه راه را طى كند.
امام با حالت خشمناك، روى خویش را از عبداللّه برگرداند و به هیچ وجه حاضر نشد آن را بپذیرد و فرمود: «اگر یك سختى براى كسى پیش آید، خود آن شخص از همه به تحمل آن سختى اولى است. معنا ندارد كه حادثهاى براى یك نفر پیش بیاید و دیگرى متحمل رنج بشود.»(1457)