در شرح حال محدّث گرانمایه، حاج شیخ عباس قمّى آوردهاند:
وى در تمام دوره سال، در چهار فصل، حدّاقل یك ساعت قبل از طلوع فجر بیدار و مشغول نماز و تهجّد بود.
به عبادت آخر شب و قبل از سپیده دم اهمیّت زیاد مىداد و معتقد بود كه بهترین اعمال مستحبّى، عبادت و تهجّد است. فرزند بزرگش مىگوید: تا آن جا كه من به خاطر دارم بیدارى آخر شب از او فوت نشد. حتّى در سفرها، این شیوه عملى مىشد.
محدّث قمى درباره استادش حاج میرزا حسین نورى، مىنویسد: او در زهد و عبادت سخت كوشا بود، نماز شب او فوت نشد و راز و نیازش با خداوند متعال در تمام شبها برقرار بود.(1369)