على(علیه السلام) فرمود: اصحاب محمد(صلى الله علیه و آله) را دیدهام و یكى از شما را نبینم كه مانند ایشان باشد؛ زیرا آنان ژولیدهمو و غبارآلود بودند و شب را بیدار به سجده و قیام مىگذراندند، گاهى پیشانى و گاهى گونههاى خود را به خاك مىنهادند و از یاد بازگشت و مرگ و قیامت، مانند اخگر و آتش پاره سوزان مىایستادند و مضطرب و نگران بودند؛ پیشانىهایشان بر اثر طول سجده مانند زانوهاى بز، پینهبسته بود. هرگاه ذكر خداوند سبحان به میان مىآمد، از ترس عذاب و كیفر، و امید به ثواب و پاداش، اشك از چشمانشان جارى مىگشت، به طورى كه گریبانشان تر مىشد و مىلرزیدند؛ مانند درخت كه در روز وزیدن تندباد مىلرزد.(2637)