در بیانات مقام معظم رهبرى آمده كه: «بشر در طول تاریخ، بیشترین خطا و گنهكارى و بىتقوایى خود را در عرصه حكومتدارى نشان داده است. گناهانى كه از سوى حاكمان و زمامداران و مسلطان بر سرنوشت مردم سرزده است، با گناهان بسیار بزرگ افراد معمولى و عادى قابل مقایسه نیست. در این عرصه، بشر كمتر از خرد و اخلاق و حكمت بهره برده است؛ در این عرصه، منطق خیلى كمتر از عرصههاى دیگر زندگى بشرى حاكم بوده است. آن كسانى كه خسارت این بى خردى و بىمنطقى و فساد و گناه آلودگى را پرداختهاند؛ آحاد افراد بشر، گاهى مردم یك جامعه، گاهى مردم جوامع متعدّد بودند. این حكومتها در آغاز به شكل استبداد فردى بودند؛ بعد با تحول جوامع بشرى، به صورت استبداد جمعى و سازمان یافته درآمدند. لذا مهمترین كار انبیاى عظام الهى مقابله با طواغیت و كسانى است كه نعمتهاى خدا را ضایع كردند؛ «وَ اِذَا تَوَلَّى سَعى فى الارض لِیُفسِدَ فیها و یُهلِكَ الحَرْثَ و النَّسلَ»(243)؛ آیه قرآن، از این حكومتهاى فاسد، با این تعبیرات تكان دهنده یاد مىكند؛ سعى كردند تا فساد را جهانگیر كنند. «أَلَم تَرَ اِلَى الَّذینَ بَدَّلُوا نِعمَةَ اللّهِ كُفراً و أحِلّو قَومَهُم دارَ البَوار جَهنَّم یَصْلَونَها و بِئْسَ القَرار»(244)؛ نعمتهاى الهى و انسانى و طبیعى را به كفران تبدیل كردند و انسانها با آنكه باید از این نعم برخوردار مىشدند؛ در جهنم سوزانى كه از كفران خود، بوجود آوردند؛ سوزاندند و كباب كردند. انبیاء در مقابل اینها صف آرایى كردند. اگر انبیاء با طواغیت عالم و طغیانگران تاریخ برخورد نداشتند، احتیاج به جنگ و جدل نبود. این كه قرآن مىگوید: «وَ كَأَیِّنْ مِن نَبِىٍّ قاتَلَ معَهُ رَبّیون كثیرٌ»(245)؛ چه بسیار پیامبرانى كه همراه با مؤمنان خداپرست، به قتال و جنگ دست زدند، این جنگ با چه كسانى بود؟
طرف جنگ انبیاء(علیهم السلام) همین حكومتهاى فاسد، قدرتهاى ویرانگر و طغیانگر تاریخ بودند كه بشریت را بدبخت و نابود كردند. انبیاء نجات دهندگان انسانند؛ لذا در قرآن، یك هدف بزرگ نبوتها و رسالتها، اقامه عدل معرفى شده است: «لقد أرسَلنا رُسُلنا بِالبَیّنات و أنزلنا مَعَهم الكتابَ و المیزانَ لِیَقومَ النّاسُ بالقِسطِ»(246)؛ اصلاً انزال كتابهاى الهى و ارسال رسل براى این بوده است كه قسط و عدل در میان جوامع حاكم شود؛ یعنى نمادهاى ظلم و زورگویى و فساد از میان برخیزد. حركت امام حسین(علیه السلام) ، چنین حركتى بود. فرمود: «انما خرجت لطلب الاصلاح فى امه جدى»؛ همچنین فرمود: «من رأى سلطانا جائرا مستحلا لحرام او تاركا لعهدالله مخالفا لسنه رسول الله فعمل فى عباده بالاثم و العدوان ثم لم یغیر علیه بقول و لا فعل فعل كان حقا على الله اءن یدخله مدخله»؛ یعنى اگر كسى كانون فساد و ظلم را ببیند و بىتفاوت بنشیند، در نزد خداى متعال با او هم سرنوشت است. فرمود: من براى گردنكشى و تفرعن حركت نكردم. دعوت مردم عراق از امام حسین(علیه السلام) براى این بود كه برود و حكومت كند؛ امام هم به همین دعوت پاسخ دادند. یعنى این چنین نیست كه امام حسین(علیه السلام) به فكر حكومت نبود، امام حسین(علیه السلام) به فكر سركوب كردن قدرتهاى طاغوتى بود؛ چه با گرفتن حكومت و چه با شهادت و دادن خون.
امام حسین(علیه السلام) مىدانست كه اگر این حركت را نكند، این امضاى او، این سكوت او، این سكون او، چه بر سر اسلام خواهد آورد. وقتى قدرتى همه امكانات جوامع و یا یك جامعه را در اختیار دارد و راه طغیان پیش مىگیرد و جلو مىرود، اگر مردان و داعیهداران حق در مقابل او اظهار وجود نكنند و حركت او را تخطئه نكنند، با این عمل، كار او را امضا كردهاند؛ یعنى ظلم به امضاى اهل حق مىرسد، بدون این كه خودشان خواسته باشند. این گناهى بود كه آن روز بزرگان و آقازادگان بنى هاشم و فرزندان سردمداران بزرگ صدر اسلام مرتكب شدند؛ امام حسین(علیه السلام) این را برنمىتافت؛ لذا قیام كرد.
نقل شده است بعد از آنكه امام سجاد(علیه السلام) پس از حادثه عاشورا به مدینه برگشترحمه الله شاید از آن وقتى كه این كاروان از مدینه بیرون رفت و دوباره برگشت ده، یازده ماه فاصله شده بودرحمه الله یك نفر آمد خدمت ایشان و عرض كرد: یا بن رسول الله! دیدید رفتید، چه شد. راست هم مىگفت؛ این كاروان در حالى رفته بود كه حسین بن على(علیه السلام) ، خورشید درخشان اهل بیت(علیهم السلام)، فرزند پیغمبر(صلى الله علیه و آله) و عزیز دل رسول الله، در رأس و میان آنها بود؛ دختر امیرالمؤمنین با عزت و سرافرازى رفته بود؛ فرزندان امیرالمؤمنین، عباس و دیگران -فرزندان امام حسین(علیه السلام) ، فرزندان امام حسن(علیه السلام) ، جوانان برجسته و زبده و نامدار بنىهاشمرحمه الله همه با این كاروان رفته بودند؛ حالا این كاروان برگشته و فقط یك مرد -امام سجاد(علیه السلام) - در این كاروان هست؛ زنها اسارت كشیده، رنج و داغ دیدهاند؛ امام حسین(علیه السلام) نبود، على اكبر نبود، حتى كودك شیرخوار در میان این كاروان نبود. امام سجاد(علیه السلام) در جواب آن شخص فرمود: «فكر كن اگر نمىرفتیم، چه مىشد. بله نمىرفتند، جسمها زنده مىماند، اما حقیقت نابود مىشد؛ روح ذوب مىشد؛ وجدانها پایمال مىشد؛ خرد و منطق در طول تاریخ محكوم مىشد؛ و حتى نام اسلام هم نمىماند.»(247)