«عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ رَفَعَهُ قَالَ كَتَبَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ(علیه السلام) إِلَى ابْنِ عَبَّاسٍ أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ یَسُرُّ الْمَرْءَ مَا لَمْ یَكُنْ لِیَفُوتَهُ وَ یَحْزُنُهُ مَا لَمْ یَكُنْ لِیُصِیبَهُ أَبَداً وَ إِنْ جَهَدَ فَلْیَكُنْ سُرُورُكَ بِمَا قَدَّمْتَ مِنْ عَمَلٍ صَالِحٍ أَوْ حُكْمٍ أَوْ قَوْلٍ وَ لْیَكُنْ أَسَفُكَ فِیمَا فَرَّطْتَ فِیهِ مِنْ ذَلِكَ وَ دَعْ مَا فَاتَكَ مِنَ الدُّنْیَا فَلَا تُكْثِرْ عَلَیْهِ حَزَناً وَ مَا أَصَابَكَ مِنْهَا فَلَا تَنْعَمْ بِهِ سُرُوراً وَ لْیَكُنْ هَمُّكَ فِیمَا بَعْدَ الْمَوْتِ وَ السَّلَام؛(2846) على بن اسباط در حدیث مرفوعى روایت كرده كه امیرالمؤمنین(علیه السلام) به ابن عباس نوشت: اما بعد چه بسا آدمى را رسیدن به آنچه از دستش نمىرفت، شاد كند و نرسیدن به چیزى كه هرگز به او نمىرسید -حتّى اگر مىكوشید- غمگین سازد، پس باید خوشحالى تو براى امورى باشد كه پیش فرستادهاى اعم از كار یا حكم یا گفتار نیك، و سوگمندى تو در امورى باشد كه در آنها كوتاهى ورزیدى، پس آنچه را از دنیا از دستت رفته بر آنها افسوس مخور و به آنچه از دنیا به تو رسیده شاد و دلخوش مباش و تمام همّت خویش را براى پس از مرگت به كار بند، و السلام.»