«عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(علیه السلام) قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ یُصَابُ بِمُصِیبَةٍ فَیَسْتَرْجِعُ عِنْدَ ذِكْرِهِ الْمُصِیبَةَ وَ یَصْبِرُ حِینَ تَفْجَأُهُ إِلَّا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ كُلَّمَا ذَكَرَ مُصِیبَتَهُ فَاسْتَرْجَعَ عِنْدَ ذِكْرِ الْمُصِیبَةِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ كُلَّ ذَنْبٍ اكْتَسَبَ فِیمَا بَیْنَهُمَا؛(1846) ابو جعفر باقر(علیه السلام) گفت: هر مؤمنى كه عزیز خود را از دست بدهد ولى صبر و شكیبائى خود را از دست ندهد، و به یاد عزیز از دست رفتهاش بگوید: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» (ما براى خدا زندهایم و به سوى او روانیم) خداوند، گناهان گذشته او را مىآمرزد. حتّى اگر در آینده دور و نزدیك، خاطره این مصیبت در دلش زنده شود، و باز هم بگوید: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» خداوند هر گناهى كه در این فاصله زمانى مرتكب شده باشد، خواهد آمرزید.»