مرحوم حاج نورى در حكایت شصت و چهاردم نجم ثاقب از شرح من لا یحضره الفقیه ملا محمد تقى مجلسى نقل كرده كه فرموده است: من اوایل تلكیف براى تحصیل رضاى خدا زیاد كوشش مىكردم، به حدى كه مرا از ذكر خدا قرارى نبود تا اینكه در میان بیدارى و خواب دیدم كه صاحب الزمان صلوات الله علیه در مسجد جامع قدیم اصفهان كه الان محل درس من است، ایستاده پس بر آن جناب سلام كردم، قصد كردم كه پاى مباركش را ببوسم، ایشان مانع شدند؛ پس دست مباركش را بوسیدم، چند مسئله مشكل را از آن جناب پرسیدم كه یكى از آنها این بود كه من در نمازهاى خود وسوسه داشتم و با خود مىگفتم آنها آن طورى كه خداوند از من خواسته نیستند، قضاى آن نمازهاى را دوباره مىخواندم، با این حال به جا آوردن نماز شب براى من میسر نبود. از استاد خودم شیخ بهائى(رحمه الله) حكم آن را سؤال كردم، شیخ فرمود: یك نماز ظهر و عصر و مغرب به قصد نماز شب بجاى آور. من هم چنین مىكردم. پس از امام(علیه السلام) سؤال كردم كه نماز شب بجاى آورم؟ فرمود: نماز شب بجاآور و مانند آن نماز مصنوعى را به قصد نماز شب بجا نیاور و مسائل دیگرى پرسیدم كه اكنون در خاطرم نمانده. آنگاه عرض كردم: اى مولاى من، براى من میسر نمىشود كه همیشه به خدمت شما شرفیاب شوم و مسائل خود را بپرسم، پس به من كتابى عطا كن كه همیشه به آن عمل كنم. فرمود: من به تو بوسیله مولى محمد تاج كتابى عطا مىكنم (من او را در خواب مىشناختم) پس فرمود: برو آن كتاب را از او بگیر. پس از در مسجدى كه مقابل روى آن حضرت بود به سمت دار بطیخ كه محلهایست در اصفهان بیرون رفتم. چون به آن شخص رسیدم، او به من گفت تو را صاحب الامر نزد من فرستاده؟ گفتم آرى. پس از بغل خود كتاب كهنهاى بیرون آورد. چون آن را باز كردم معلوم شد كه كتاب دعا است. پس آن را بوسیدم و بر چشم خود گذاشتم به سوى صاحب الامر(علیه السلام) برگشتم كه ناگهان بیدار شدم و آن كتاب با من نبود. پس به علت از دست دادن آن كتاب تا طلوع صبح گریه كردم، چون از نماز صبح و تعقیب آن فارغ شدم، به فكرم چنین رسید كه مولى محمد همان شیخ بهائى است و اینكه حضرت او را به تاج تعبیر كرد به جهت شهرت او در میان علماست. پس به محل درس او در نزدیكى مسجد جامع بود رفتم.
دیدم كه مشغول مقابله صحیفه كامله است. پس ساعتى نشستم تا اینكه فراغت پیدا كرد. پس نزد شیخ رفتم و خواب خود را گفتم در حالى كه به علت از دست دادن آن كتاب گریه مىكردم. شیخ گفت: بر تو مژده باد به علوم الهیه و معارف یقینه و تمام آنچه همیشه مىخواستى. پس قلبم آرام نشد با گریه و تفكر بیرون رفتم. ناگهان بنظرم رسید كه به آن طرفى بروم كه در خواب رفته بودم چون به محله دار بطیخ رسیدم مرد صالحى را دیدم كه اسمش آقا حسن بود و لقبش تاج بود. پس به او سلام كردم، گفت: اى فلانى نزد من كتابهاى وقفى است كه هر طلبهاى مىگیرد به شرط وقف عمل نمىكند ولى تو عمل مىكنى، بیا و از آن كتابها هر چه مىخواهى بگیر. پس با او به كتابخانهاش رفتیم. كتاب اولى كه به من داد همان كتابى بود كه در خواب دیده بودم. پس شروع به گریه و ناله كردم گفتم همین كتاب مرا بس است. آن وقت نزد شیخ آمدم و شروع كردم به مقابله با نسخه او كه جد پدر او نوشته بود. از نسخه شهید(قدس سره) و شهید(قدس سره) نسخه خود را از روى نسخه عمیدالروسا و ابن سكوم نوشته بود و با نسخه ابن ادریس بدون واسطه یا به یك واسطه مقابله كرده بود و نسخهاى كه حضرت صاحب الامر(علیه السلام) به من عطا فرموده از خط شهید(قدس سره) نوشته بود و نهایت موافقت با آن را داشت. بعد از آنكه از مقابله فارغ شدم، مردم در نزد من شروع به مقابله كردند و به بركت عطاى امام زمان(علیه السلام) صحیفه كامله در بلاد من مانند آفتاب طلوع كرد و آنچه خداوند به من عطا فرمود از بركت صحیفه حساب نداریم.(1723)