امام باقر(علیه السلام) فرمود: «قُرّاءُ القرآنِ ثلاثةٌ: رجلٌ قَرَءَ القرآنَ فَاتَّخَذَهُ بِضاعةً و اَستَدَرَّ به الملوكَ و اَستَطالَ به على النّاس، و رجلٌ قَرَءَ القرآنَ فَحَفِظَ حروفَهُ و ضَیَّعَ حدودهُ...فلا اكثراللَّه هؤلاءِ، و رجلٌ قَرَءَ القرآنَ فَوَضَعَ دواءَ القرآنِ على داءِ قلبِهِ فَاَسهَرَ به لیلَهُ... فواللَّهِ لهوٌ لاءِ فى قُراءِ القُرآنِ اَعَزُّ من الكبریت الاحمرِ؛ قاریان قرآن سه گونهاند: 1- كسى كه قرآن تلاوت مىكند و آن را وسیله كسب مادّى و دوشیدن شاهانِ (صله گرفتن از آنها) قرار داده و به وسیله آن، بزرگى به مردم بفروشد و خودنمایى كند 2- كسى كه هدفش از قرائت قرآن، حفظ حروف (و تجوید) آن است اما حدود و قوانین آن را تباه مىسازد، خداوند افراد آن گروه را زیاد نكند 3- كسى كه قرآن را تلاوت مىكند، و دواى قرآن را بر روى درد قلبش مىنهد و قرآن را وسیله درمان بیمارىهاى معنوى قرار مىدهد، با آن شب زنده دارى كند و روزش را به تشنگى به سر برد... سوگند به خدا این گروه در میان قاریان قرآن از كبریت احمر كمیابتر هستند.»(2052)