«إِذْ یُرِیكَهُمُ اللَّهُ فِى مَنَامِكَ قَلِیلًا وَ لَوْ أَرَئكَهُمْ كَثِیرًا لَّفَشِلْتُمْ وَ لَتَنَزَعْتُمْ فِى الْأَمْرِ وَ لَكِنَّ اللَّهَ سَلَّمَ إِنَّهُ عَلِیمُ بِذَاتِ الصُّدُورِ؛ وَ إِذْ یُرِیكُمُوهُمْ إِذِ الْتَقَیْتُمْ فِى أَعْیُنِكُمْ قَلِیلًا وَ یُقَلِّلُكُمْ فِى أَعْیُنِهِمْ لِیَقْضِىَ اللَّهُ أَمْرًا كَانَ مَفْعُولًا وَ إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ؛(2240) در آن هنگام كه خداوند تعداد آنها را در خواب به تو كم نشان داد و اگر فراوان نشان مىداد، مسلّماً سست مىشدید و (درباره شروع جنگ با آنها) كارتان به اختلاف مىكشید ولى خداوند (شما را از شرّ اینها) سالم نگه داشت خداوند به آنچه درون سینههاست، داناست. و در آن هنگام (كه در میدان نبرد،) با هم رو به رو شدید، آنها را به چشم شما كم نشان مىداد و شما را (نیز) به چشم آنها كم مىنمود تا خداوند، كارى را كه مىبایست انجام گیرد، صورت بخشد (شما نترسید و اقدام به جنگ كنید، آنها هم وحشت نكنند و حاضر به جنگ شوند، و سرانجام شكست بخورند!) و همه كارها به خداوند باز مىگردد.»