چنان كه ابن بابویه علیه الرّحمة از امام صادق(علیه السلام) به سند معتبر روایت كرده است كه روزى ابوذر سلام الله علیه بر پیغمبر(صلى الله علیه و آله) گذشت، جبرئیل به صورت دحیه كلبى در خدمت آن حضرت به خلوت نشسته و سخنى در میان داشت؛ ابوذر گمان كرد كه دحیه كلبى است و با حضرت حرف نهانى دارد، بگذشت.
جبرییل گفت: یا رسول الله! ابوذر بر ما گذشت و سلام نكرد؛ اگر سلام مىكرد، ما او را جواب سلام مىگفتیم، به درستى كه او را دعایى هست كه در میان اهل آسمانها معروف است؛ و چون من عروج كنم، از وى سؤال كن.
چون جبرئیل برفت، ابوذر بیامد. حضرت فرمود كه اى ابوذر، چرا بر ما سلام نكردى؟
ابوذر گفت: چنین یافتم كه دحیه كلبى در حضورت بود و براى امرى او را به خلوت طلبیدهاى، نخواستم كلام شما را قطع كنم.
حضرت فرمود كه جبرییل بود و چنین گفت؛ ابوذر بسیار نادم شد. حضرت فرمود: چه دعاست كه خدا را به آن مىخوانى كه جبرئیل خبر داد كه در آسمانها معروف است؟
گفت این دعا را مى خوانم: «اللّهم انّى اسئلك الایمان بك و التصدیق بنبیك و العافیة من جمیع البلاء والشّكر على العافیة و الغنى عن شرار النّاس.»(2731)