«عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(علیه السلام) قَالَ نَظَرَ إِلَى النَّاسِ یَطُوفُونَ حَوْلَ الْكَعْبَةِ فَقَالَ هَكَذَا كَانُوا یَطُوفُونَ فِی الْجَاهِلِیَّةِ إِنَّمَا أُمِرُوا أَنْ یَطُوفُوا بِهَا ثُمَّ یَنْفِرُوا إِلَیْنَا فَیُعْلِمُونَا وَلَایَتَهُمْ وَ مَوَدَّتَهُمْ وَ یَعْرِضُوا عَلَیْنَا نُصْرَتَهُمْ ثُمَّ قَرَأَ هَذِهِ الآْیَةَ: «فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْهِم»؛(940) ابو جعفر باقر(علیه السلام) به مردمى كه اطراف خانه كعبه طواف مىكردند، نظرى افكند و گفت: دوران جاهلیّت نیز به همین نحو طواف مىكردند. تكلیف مردم به همین طواف خاتمه نمىیابد. مردم مكلّفند كه بعد از طواف خانه به خدمت ما كوچ كنند و مراتب وابستگى و مودّت خود را اعلام كنند و نصرت و یارى خود را عرضه كنند. آن گاه ابوجعفر باقر(علیه السلام) به تلاوت این آیه پرداخت: «بار خدایا ... و دلهاى مردم را به سوى آنان پرواز ده».»