جدّ علّامه سیّد محمد حسین طباطبایى -صاحب تفسیر گرانسنگ المیزان- از معاشرین نزدیك صاحب جواهر -محمد حسن نجفى صاحب جواهر الكلام- بوده است و نامه و نوشتههاى ایشان را مىنوشتهاند. ایشان (=جدّ علاّمه طباطبایى) از شاگردان خوب صاحب جواهر، و مجتهدى مُسلَّم بوده است. نامشان سیّد محمد حسین بوده و به علوم غریبه نیز احاطه فراوانى داشته است. جدّ بزرگوار علّامه طباطبایى در مدت عمرشان صاحب فرزند نبودند در یكى از روزها كه مشغول خواندن قرآن بودند چون به این آیه مىرسند: «و اَیّوبَ اِذْ نادى رَبَّه اَنّى مَسَّنِىَ الضُّرُّ و اَنتَ اَرحَمُ الرّاحمینَ(568)؛ و ایّوب را (به یاد آور) هنگامى كه پروردگارش را خواند (و عرضه داشت): بدحالى و مشكلات به من روى آورده و تو مهربانترین مهربانانى، حالت دل شكستگى به ایشان دست مىدهد و از نداشتن فرزند غمگین و اندوهناك مىشوند در همان حال با استفاده از علوم غریبه، چنین به دست مىآورند كه اگر به بارگاه پروردگار دعا كنند، انشاء اللَّه به مرحله استجابت خواهد رسید. ایشان نیز دعا مىكنند كه خداوند فرزندى صالح به ایشان عنایت فرماید. در سنّ پیرى خداوند به ایشان پسرى عنایت مىكند و آن پسر، پدر علاّمه محمد حسین طباطبایى مىشوند. پدر علاّمه طباطبایى نیز چون خداوند علاّمه را به ایشان عنایت مىكند. نامش را به نام پدر خویش «محمّد حسین» مىگذارد.(569)