شخصى از امام صادق(علیه السلام) پرسید: این همه علم و حكمت از كجا نصیب لقمان شد؟ امام صادق(علیه السلام) فرمود: «سوگند به خدا حكمتى كه از جانب خداوند به لقمان داده شد به خاطر نسب و مال و جمال و جسم او نبود، بلكه او مردى بود كه در انجام فرمان خدا نیرومند بود، از گناهان و شبههها دورى مىكرد، ساكت و خاموش بود (یعنى كنترل زبان و تفكر داشت) با دقّت به امور مىنگریست، و بسیار فكر مىكرد، هوشیار و تیزبین بود و هرگز در (آغاز) روز نخوابید، و در مجالس (به رسم مستكبران) تكیه نمىكرد، و آداب معاشرت را به طور كامل رعایت مىنمود، آب دهن نمىافكند، با چیزى بازى نمىكرد، و هرگز در حال نامناسبى دیده نشد، هیچگاه دو نفر را در حال نزاع ندید، مگر اینكه آنها را آشتى داد، و در عین حال دخالت بیجا نمىنمود. اگر سخن خوبى از كسى مىشنید حتماً مأخذ و تفسیر آن را سؤال مىكرد، با فقیهان و دانشمندان، بسیار همنشین مىشد، به سراغ علومى مىرفت كه آن علوم را وسیله تسلّط بر هواى نفس قرار دهد، نفس خود را با نیروى اندیشه و عبرت، درمان مىنمود، و تنها به سراغ كارى مىرفت كه به سود (دنیا و دین) او بود، و از امور بیهوده دورى مىكرد. «فَبِذلك اُوتىَ الحِكمَةُ؛ از این رو به او از جانب خدا، حكمت داده شد.»(1485)