یك روز خاتم انبیاء محمّد مصطفى(صلى الله علیه و آله) به خانه صفیه دختر عمهاش، زوجه عمّار تشریف آورد. فوراً این مجلّله هاشمیّه هرچه در داخل خانه بود جلو رسول خدا(صلى الله علیه و آله) گذاشت و عذرخواهى كرد: یا رسول اللّه! شرمسارم. رسول خدا(صلى الله علیه و آله) فرمود: «چه مىگوئى تو خوراك پیغمبران را براى من آوردى باز هم مىگوئى كم است؟ نان جو خیلى مهم است آثار روحانیت دارد خوراك پیغمبر است. خیلى مبارك و بابركت است. سركه هم همین قِسْم، خورش پیغمبران است.»
از عادات زشتى كه ما داریم و انشاء اللّه باید ترك بكنیم، مكروه است صاحب منزل، نعمت را تحقیر كند، بگوید قابل شما را ندارد. خیلى هم قابل دارد، مىدانید چه دستهائى زحمت كشیدهاند چند ماه در بیابان رنج بردهاند برنج بدست آمده، این نعمت عظیم الهى آن روغنش آن گوشتش تمام بزرگ است، مبادا تحقیر كنى، منّت بر او نگذار نعمت را هم تحقیر نكن، حالا مىخواهى احترام بگذارى بگوئى، بگو بیش از این میسر نشد. نه اینكه نعمت را كوچك كنى. نعمتِ الهى، عظیم است. لكن بخواهى در مهمان دارى به كوتاهى خودت اقرار كنى عیبى ندارد بگو بیش از این دسترسى نشد، بیش از این موفق نشدم، پذیرائى شما باید بیش از این باشد. اینگونه حرفها مانعى ندارد.(360)