«فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّى لَا أُضِیعُ عَمَلَ عَمِلٍ مِّنكُم مِّن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى بَعْضُكُم مِّن بَعْضٍ فَالَّذِینَ هَاجَرُواْ وَ أُخْرِجُواْ مِن دِیَرِهِمْ وَ أُوذُواْ فِى سَبِیلِى وَ قَتَلُواْ وَ قُتِلُواْ لَأُكَفِّرَنَّ عَنهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَ لَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّتٍ تَجْرِى مِن تحَْتِهَا الْأَنْهَرُ ثَوَابًا مِّنْ عِندِ اللَّهِ وَ اللَّهُ عِندَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ؛(1805) خداوند، درخواست آنها را پذیرفت (و فرمود:) من عمل هیچ عملكنندهاى از شما را، زن باشد یا مرد، ضایع نخواهم كرد شما همنوعید، و از جنس یكدیگر! آنها كه در راه خدا هجرت كردند، و از خانههاى خود بیرون رانده شدند و در راه من آزار دیدند، و جنگ كردند و كشته شدند، بیقین گناهانشان را مىبخشم و آنها را در باغهاى بهشتى، كه از زیر درختانش نهرها جارى است، وارد مىكنم. این پاداشى است از طرف خداوند و بهترین پاداشها نزد پروردگار است.»