امام صادق(علیه السلام) جویاى حال یكى از یارانش بنام عمر بن مسلم شد، شخصى عرض كرد: او به عبادت روى آورده و تجارت را ترك نموده است!
امام فرمود: «واى بر او، آیا نمىداند دعاى ترك كننده كسب و كار، مستجاب نمىشود؟ گروهى از اصحاب رسول خدا(صلى الله علیه و آله) پس از آنكه آیه دوم و سوم سوره مباركه طلاق نازل شد: «من یتق الله یجعل له مخرجا و یرزقه من حیث لا یحتسب و من یتوكل على الله فهو حسبه؛ كسى كه پرهیزكار باشد، خداوند راه گشایشى براى او قرار مىدهد، و به او از جائى كه گمان نبرد، روزى مىدهد، و كسى كه به خدا توكل كند، خدا او را كافى است.»، بعضى از اصحاب درها را بروى خود بستند و به عبادت مشغول شدند و گفتند: ما را خدا كفایت مىكند.
این خبر به رسول خدا(صلى الله علیه و آله) رسید، آن حضرت براى آنها پیام فرستاد: چه عاملى شما را به این كار واداشته است؟
گفتند: طبق آیه دوم و سوم سوره مباركه طلاق خداوند متكفّل روزى ما شده، از این جهت مشغول عبادت شدهایم!
پیامبر(صلى الله علیه و آله) به آنها فرمود: «كسى كه كار و كسب را رها كند و مشغول عبادت شود، دعایش مستجاب نمىگردد، بر شماست به كار و كسب.»(2149)