«عَنْ أَبِى بَصِیرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ قُلْتُ لَهُ «اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ». فَقَالَ أَمَا وَ اللَّهِ مَا دَعَوْهُمْ إِلَى عِبَادَةِ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ دَعَوْهُمْ مَا أَجَابُوهُمْ وَ لَكِنْ أَحَلُّوا لَهُمْ حَرَاماً وَ حَرَّمُوا عَلَیْهِمْ حَلَالًا فَعَبَدُوهُمْ مِنْ حَیْثُ لَا یَشْعُرُون؛(727) به ابو عبد اللَّه صادق(علیه السلام) گفتم: این آیه را تفسیر كنید كه مىگوید: «جهودان و ترسایان، عبادت خدا را وانهادند و به عبادت دانشمندان خود خاخامها و كشیشها پرداختند». ابو عبد اللَّه صادق(علیه السلام) گفت: بخدا سوگند كه خاخامها و كشیشها مردم را به پرستش خود دعوت نكردند، و اگر دعوت مىكردند هیچ كس پذیرا نمىشد. اما موقعى كه خاخامها و كشیشها حرام خدا را حلال كردند و حلال خدا را حرام كردند، مردم پذیرفتند و ندانسته آنان را عبادت نمودند.»