رسول خدا(صلى الله علیه و آله) در حالى كه نشسته بودند، ناگهان لبخندى بر لبانشان نقش بست، به طورى كه دندانهایشان نمایان شد! از ایشان علت خنده را پرسیدند، فرمود: «دو نفر از امت من مىآیند و در پیشگاه پروردگار قرار مىگیرند؛ یكى از آنان مىگوید: خدایا! حق مرا از ایشان بگیر! خداوند متعال مىفرماید: «حقّ برادرت را بده!» عرض مىكند: خدایا! از اعمال نیك من چیزى نمانده متاعى دنیوى هم كه ندارم. آنگاه صاحب حق مىگوید: پروردگارا! حالا كه چنین است از گناهان من بر او بار كن!»
پس از آن اشك از چشمان پیامبر(صلى الله علیه و آله) سرازیر شد و فرمود: «آن روز، روزى است كه مردم احتیاج دارند گناهانشان را كسى حمل كند. خداوند به آن كس كه حقش را مىخواهد مىفرماید: «چشمت را برگردان، به سوى بهشت نگاه كن، چه مىبینى؟» آن وقت سرش را بلند مىكند، آنچه را كه موجب شگفتى اوست از نعمتهاى خوب مىبیند، عرض مىكند: پروردگارا! اینها براى كیست؟
مىفرماید: «براى كسى است كه بهایش را به من بدهد.»
عرض مىكند: چه كسى مىتواند بهایش را بپردازد؟
مىفرماید: «تو.»
مىپرسد: چگونه من مىتوانم؟
مىفرماید: «به گذشت تو از برادرت.»
عرض مىكند: خدایا! از او گذشتم.
بعد از آن، خداوند مىفرماید: «دست برادر دینىات را بگیر و وارد بهشت شوید!»
آن گاه رسول خدا(صلى الله علیه و آله) فرمود: «پرهیزكار باشید و مابین خودتان را اصلاح كنید!»(1343)