«وَ مِنَ النَّاسِ مَن یُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِى الْحَیَوةِ الدُّنْیَا وَ یُشْهِدُ اللَّهَ عَلَى مَا فِى قَلْبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ؛ وَ إِذَا تَوَلَّى سَعَى فِى الْأَرْضِ لِیُفْسِدَ فِیهَا وَ یُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللَّهُ لَا یُحِبُّ الْفَسَادَ؛(2444) و از مردم، كسانى هستند كه گفتار آنان، در زندگى دنیا مایه اعجاب تو مىشود (در ظاهر، اظهار محبّت شدید مىكنند) و خدا را بر آنچه در دل دارند گواه مىگیرند. (این در حالى است كه) آنان، سرسختترین دشمنانند. (نشانه آن، این است كه) هنگامى كه روى برمىگردانند (و از نزد تو خارج مىشوند)، در راه فساد در زمین، كوشش مىكنند، و زراعتها و چهارپایان را نابود مىسازند (با اینكه مىدانند) خدا فساد را دوست نمىدارد.»