بین دو تن از مردم صدر اسلام مشاجره علمى در اصول عقاید به میان آمد یكى از آن دو شیعى امامى اثنى عشرى بود، آن دیگرى به او گفت: با هم مباحثه مىكنیم هر یك از ما بر دیگرى غالب شد آن دیگرى به دین وى درآید و از مذهب خود دست بكشد، آن شخص امامى كه دیندار عاقل بود در جوابش گفت: اگر من غالب شدم تو باید از من متابعت نمایى و مرا اطاعت كنى، اما اگر تو بر من غالب شدى من حق ندارم از تو اطاعت كنم، من باید بروم از امامم بپرسم كه منطق حق و لسان وحى است و اصل و خزانه است، اگر من نتوانستم جوابت بگویم جواب گو دارم. این شخص به حق الیقین حق را از باطل تمیز داده است و فهمید كه حق با كیست از لفاظى و حرافى باكى و هراسى ندارد.(324)