«قال علىّ بن الحسین(علیه السلام) : انّى لاكره ان اعبد اللَّه لا غرض لى الّا ثوابه. فاكون كالعبد الطّمع المطیع ان طمع عمل و الّا لم یعمل و اكره ان اعبده الّا لخوف عقابه فاكون كالعبد السّوء ان لم یخف لم یعمل. قیل فلم تعبده قال لما هو اهله بأیادیه علىّ و انعامه؛(512) حضرت على بن الحسین(علیه السلام) میفرمود: دوست ندارم كه هدف من در پرستش خداوند، تنها پاداش او باشد كه در آن صورت من مانند برده طمعكار و فرمانبردارى خواهم بود كه اگر طمع در نهادش باشد عمل میكند وگرنه از كار بازمىایستد و همچنین میل ندارم كه خداوند را تنها از جهت ترس عقابش بپرستم و مانند بنده بدكارى باشم كه اگر نترسد عمل نكند. عرض شد پس بر چه اساس خدا را میپرستى؟ فرمود: از این جهت كه او با نیكیهائى كه به من كرده و نعمتهائى كه عنایت فرموده شایسته پرستش است.»