«قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ(علیه السلام) كَانَتِ الْفُقَهَاءُ وَ الْعُلَمَاءُ إِذَا كَتَبَ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ كَتَبُوا بِثَلَاثَةٍ لَیْسَ مَعَهُنَّ رَابِعَةٌ مَنْ كَانَتْ هِمَّتُهُ آخِرَتَهُ كَفَاهُ اللَّهُ هَمَّهُ مِنَ الدُّنْیَا وَ مَنْ أَصْلَحَ سَرِیرَتَهُ أَصْلَحَ اللَّهُ عَلَانِیَتَهُ وَ مَنْ أَصْلَحَ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَصْلَحَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النَّاس؛(2847) سكونى از امام صادق(علیه السلام) روایت كند كه امیر مؤمنان(علیه السلام) فرمود: رسم فقهاء و دانشمندان این بود كه چون بیكدیگر نامه مىنوشتند سه جمله در آن بود كه چهارمى نداشت:
1- (این بود كه مىنوشتند): هر كه همّت و اندوهش آخرتش باشد خداوند اندوه دنیاى او را كفایت كند.
2- هر كه خود نهادش را اصلاح كند خداوند آشكار او را اصلاح گرداند.
3- هر كه میان خود و خداى عز و جل را اصلاح كند خداى تبارك و تعالى میان او و مردم را اصلاح كند.»