تعاریف متعدّدى از واژه ادب درفرهنگنامههاى فارسى ارائه شده كه در عمده آنها، به عناصرى مانند: نیكى احوال و رفتار پسندیده و شایسته بودن و حُسن معاشرت و رعایت حرمت اشخاص توجّه شده است.
اگر دیگران را سفارش به مراعات ادب مىكنیم، باید ابتدا خودمان در سخن با مردم، رعایت ادب را بكنیم.
ادب و احترام به گذشتگان آرى، پیروى از افكار جاهلانه آنان و وفادارى نابجا خیر.
در برخورد با جهالت كافران، از ادب و گفتار نرم و حكیمانه استفاده كنیم.
ورود به مكانهاى مقدّس، ادب و آداب ویژهاى دارد: «وَ ادْخُلُوا الْبابَ سُجَّداً».
هنگام تلاوت قرآن، از روى ادب سكوت كرده و آیات آن را گوش دهید.
در دعا و سخن گفتن با خدا، ادب را مراعات كنیم. حضرت نوح(علیه السلام) نگفت: خدایا طبق وعدهاى كه دادى كه اهل مرا نجات مىدهى، باید فرزندم را نجات مىدادى، چرا نجات ندادى؟! بلكه گفت: «أَنْتَ أَحْكَمُ الْحاكِمِینَ».
اگر از بىادبى افراد گفتید، از ادب آنان نیز بگویید.
سلام كردن، یك ادب الهى در طول تاریخ بوده است.
مراعات ادب و حقّ دیگران، سرچشمه سعادت بشر است.
انبیاء(علیهم السلام) نمونه ادب هستند: «مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ». حضرت ایّوب(علیه السلام) نفرمود: پروردگارا! ضرر را از من برطرف فرما، بلكه به گونهاى دعا كرد كه یعنى خدایا! تو خود مىدانى.
در قرآن كریم به رعایت ادب در موارد ذیل اشاره شده است:
1- ادب حضور در مكانهاى مقدس 2- ادب برخورد با اولیاى الهى 3- ادب برخورد با پدر و مادر 4- ادب پدر در برابر فرزند 5- ادب شاگرد در برابر استاد 6- ادب ورود به خانه دیگران 7- ادب سلام 8- ادب ضیافت 9- ادب نشستن درمجالس عمومى 10- ادب برخورد با سفیهان و نادانان 11- ادب انفاق و برخورد با فقیران 12- ادب برخورد با مخالفان عقیدتى 13- ادب برخورد با خطاكار 14- ادب نامهنگارى 15- ادب برخورد زنان با مردان نامحرم 16- ادب در امور جنسى 17- ادب برخورد با مالیاتدهندگان 18- ادب راه رفتن.