«الامام علی(علیه السلام) : ارسله على حین فترة من الرّسل، و طول هجعة من الأمم، و اعتزام من الفتن، و انتشار من الامور، و تلظّ من الحروب، و الدنیا كاسفة النور .. على حین اصفرار من ورقها، و إیاس من ثمرها، و اغورار من مائها؛ قد درست منار الهدى، و ظهرت أعلام الرّدى، فهى متجهّمة لأهلها، عابسة فی وجه طالبها، ثمرها الفتنة و طعامها الجیفة و شعارها الخوف و دثارها السیف؛(2596) امام على(علیه السلام) : محمد(صلى الله علیه و آله) را پس از مدتى تعطیل پیامبرى فرستاد، كه روزگارانى دراز امّتها را خواب بیخبرى فرا گرفته، فتنه و آشوب همه جا را پر كرده، كارها از سامان بیرون شده، و آتش جنگها افروخته بود؛ در آن احوال، فروغ جهان فسرده ... برگهاى درخت زندگى زرد گشته، چشم امید از میوههاى آن بریده، و چشمهساران حیات به ژرفا فرورفته بود؛ چراغدان هدایت ویرانى گرفته، نشانههاى پستى و زشتى هویدا شده، دنیا در برابر اهل خویش روى دژم ساخته، و براى خواستاران خود چهره عبوس كرده بود؛ در آن هنگام كه میوه باغ زندگى آشوب و فتنه بود، و خوراك جهان مردار؛ جامه زیرین آن بیم و هراس بود و جامه رو شمشیر.»