«وَ مَا كاَنَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَهِیمَ لِأَبِیهِ إِلَّا عَن مَّوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِّلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَهِیمَ لَأَوَّهٌ حَلِیمٌ؛(1314) و استغفار ابراهیم براى پدرش [عمویش آزر ]فقط بخاطر وعدهاى بود كه به او داده بود (تا وى را بسوى ایمان جذب كند) امّا هنگامى كه براى او روشن شد كه وى دشمن خداست، از او بیزارى جست به یقین، ابراهیم مهربان و بردبار بود!» ×سازگارى بندگان واقعى و خوب خدا
«وَ عِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَهِلُونَ قَالُواْ سَلَمًا؛(1315) بندگان (خاص خداوند) رحمان، كسانى هستند كه با آرامش و بىتكبّر بر زمین راه مىروند و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام مىگویند (و با بىاعتنایى و بزرگوارى مىگذرند).»