«رُوِیَ عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ بَیَّاعِ السَّابِرِیِّ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّ النَّاسَ یَزْعُمُونَ أَنَّ الرِّبْحَ عَلَى الْمُضْطَرِّ حَرَامٌ وَ هُوَ مِنَ الرِّبَا فَقَالَ وَ هَلْ رَأَیْتَ أَحَداً اشْتَرَى غَنِیّاً أَوْ فَقِیراً إِلَّا مِنْ ضَرُورَةٍ یَا عُمَرُ قَدْ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَیْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبا فَارْبَحْ وَ لَا تُرْبِهِ قُلْتُ وَ مَا الرِّبَا قَالَ دَرَاهِمُ بِدَرَاهِمَ مِثْلَانِ بِمِثْلٍ؛(1138) عمر بن یزید كه جامه سابورى مىفروخت گوید: به امام صادق(علیه السلام) عرض كردم: قربانت گردم! مردم فكر مىكنند كه از شخص مضطرّ، سود گرفتن در معاملات حرام است، و در حكم رباست! فرمود: آیا كسى را دیدهاى چه فقیر چه ثروتمند، چیزى بخرد مگر به ضرورت؟ اى عمر! براستى كه خداوند داد و ستد را مباح دانسته و ربا را حرام كرده است، در معاملات سود بگیر و ربا مگیر. پرسیدم ربا كدام است؟ فرمود: درهمها در مقابل درهمها و دو در مقابل یكى داد و ستد كردن.»