«إِذْ قَالَ اللَّهُ یَعِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِى عَلَیْكَ وَ عَلَى وَلِدَتِكَ إِذْ أَیَّدتُّكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِى الْمَهْدِ وَ كَهْلًا وَ إِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَبَ وَ الحِْكْمَةَ وَ التَّوْرَئةَ وَ الْانجِیلَ وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ كَهَیْئَةِ الطَّیْرِ بِإِذْنِى فَتَنفُخُ فِیهَا فَتَكُونُ طَیْرَا بِإِذْنِى وَ تُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ بِإِذْنِى وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَى بِإِذْنِى وَ إِذْ كَفَفْتُ بَنِى إِسْرَائِیلَ عَنكَ إِذْ جِئْتَهُم بِالْبَیِّنَتِ فَقَالَ الَّذِینَ كَفَرُواْ مِنهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ؛(577) (به خاطر بیاور) هنگامى را كه خداوند به عیسى بن مریم گفت: «یاد كن نعمتى را كه به تو و مادرت بخشیدم! زمانى كه تو را با» روح القدس «تقویت كردم كه در گاهواره و به هنگام بزرگى، با مردم سخن مىگفتى و هنگامى كه كتاب و حكمت و تورات و انجیل را به تو آموختم و هنگامى كه به فرمان من، از گل چیزى بصورت پرنده مىساختى، و در آن مىدمیدى، و به فرمان من، پرندهاى مىشد و كور مادرزاد، و مبتلا به بیمارى پیسى را به فرمان من، شفا مىدادى و مردگان را (نیز) به فرمان من زنده مىكردى و هنگامى كه بنى اسرائیل را از آسیب رساندن به تو، بازداشتم در آن موقع كه دلایل روشن براى آنها آوردى، ولى جمعى از كافران آنها گفتند: اینها جز سحر آشكار نیست!»