اغضاء یعنی چشم پوشی از آنچه انسان طبیعة دوست ندارد. آن حضرت در دو صفت در جایگاهی بس رفیع و در مکانی والا و شایسته قرار داشت. خداوند تبارک و تعالی میفرماید:
ان ذلکم کان یؤذی النبی فیستحیی منکم.(320)
(این کار شما پیامبر را آزار میدهد و او از شما شرم میکند).
ابو سعید خدری گفت:
رسول خدا صلی الله علیه و آله بسیار باحیا بود؛ هر گاه از او چیزی خواسته میشد آن را عطا میفرمود.(321)
او گوید:
پیامبر صلی الله علیه و آله از دختران در پرده باحیاتر بود و اگر از چیزی کراهت داشت ناخشنودی را در چهره آن حضرت میدیدیم.(322)
پوست بدن مبارک آن حضرت لطیف بود. ظاهری مهربان و آرام داشت. از حیا و بزرگی سخنی ناخوشایند به کسی نمیگفت و اگر میشنید کسی چیزی گفته است که حضرتش دوست نداشت، نمیفرمود: چرا فلانی چنین گفته؟ بلکه میفرمود: چرا گروهی چنین میکنند و چنان میگویند؟ بدین ترتیب نامی از گوینده نمیبرد ولی از کارش نهی مینمود.
روایت شده است که آن حضرت از شرم و حیاء چشمان خویش را در چهره کسی خیره نمیکرد. از چیزهایی که از گفتنشان کراهت داشت ولی بایستی میفرمود به کنایه یاد میکرد.(323)