تربیت
Tarbiat.Org

خانه

توتیای دیدگان زندگانی خاتم پیامبران (صلی الله علیه و آله)
حاج شیخ عباس قمی (رضوان الله علیه)

عبادت پیامبر صلی الله علیه و آله‏

مغیرة بن شعبة گوید:
پیامبر صلی الله علیه و آله آنقدر نماز گزارد که پاهایش ورم کرد. به او عرض کردند: چرا اینقدر خود را به زحمت می‏اندازی و حال آن که خداوند گناهان گذشته و آینده‏ات را بخشوده است؟ فرمود: آیا بنده شکرگزار خدا نباشم؟
عایشه گوید:
پیامبر صلی الله علیه و آله اول شب می‏خوابید. سپس برمی‏خاست و نماز شب را می‏گزارد؛ آنگاه به بستر باز می‏گشت و اگر مایل بود با همسرش مباشرت می‏کرد و چون صدای اذان برمی‏خاست، در صورت جنابت، غسل می‏کرد وگرنه وضو گرفته برای نماز بیرون می‏رفت.
از ابن عباس نقل شده:
(شبی) در خانه میمونه (همسر آن حضرت) - که خاله من بود - خوابیدم. من در عرض بستر خوابیدم و پیامبر در طول آن. آن حضرت تا نیمه‏های شب یا کمی قبل یا کمی بعد از آن خوابیده بود؛ سپس بیدار شد و خواب را با دست کشیدن از چهره‏اش دور ساخت و ده آیه آخر سوره آل عمران را قرائت فرمود. آنگاه کنار مشکی که آویزان بود، رفت و با آب آن وضو گرفت و به نماز ایستاد.
من برخاستم و کنار آن حضرت ایستادم؛ دست راستش را بر سرم نهاد و گوش راستم را (به ملاطفت) گرفت و پیچاند. سپس پیاپی نماز دو رکعتی گزارد (معن، راوی این حدیث، تا شش مرتبه نقل کرده است). آنگاه نماز وتر را خواند سپس خوابید تا صدای اذان برخاست. بیدار شد و دو رکعت سبک به جای آورد و برای نماز صبح خارج شد.
هم از او نقل شده که گفت: پیامبر صلی الله علیه و آله شبها سیزده رکعت نماز می‏خواند.
ابو هریرة از پیامبر صلی الله علیه و آله نقل می‏کند که فرمود: هر گاه برای نماز شب برخاستید نماز را با دو رکعت سبک شروع کنید.
(عبدالله) بن مسعود گفته است: شبی با پیامبر صلی الله علیه و آله نماز می‏گزاردم؛ آنقدر ایستاد که خواستم کار نادرستی بکنم. گفتند: می‏خواستی چه کنی؟ گفت: می‏خواستم بنشینم و نماز با آن حضرت را رها نمایم.
عایشه گوید: پیامبر صلی الله علیه و آله نشسته نماز می‏گزارد و در همان حالت قرآن قرائت می‏کرد و آن گاه که 30 یا 40 آیه باقی مانده بود برمی‏خاست و دنباله‏اش را در حالت ایستاده به پایان می‏رساند. سپس رکوع و سجده می‏نمود و در رکعت دوم نیز به همین نحو عمل می‏فرمود.
حفصه گفته است: پیامبر صلی الله علیه و آله نافله‏اش را نشسته می‏گزارد و سوره را با ترتیل قرائت می‏فرمود؛ به طوری که از سوره‏های طولانی طولانیتر می‏شد.
ترمذی در اینجا بابی را در نماز چاشتگاه ذکر کرده است.