(97) وَاقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِیَ شَخِصَةٌ أَبْصَرُ الَّذِینَ کَفَرُواْ یَوَیْلَنَا قَدْ کُنَّا فِی غَفْلَةٍ مِّنْ هَذَا بَلْ کُنَّا ظَلِمِینَ
و وعدهی حقّ (برپایی قیامت) نزدیک گردید، پس در آن هنگام چشمهای کفّار (از وحشت و حیرت) خیره و باز ماند (و با خود گویند:) ای وای بر ما! براستی که ما از این (روز) در غفلت بودیم، بلکه ما ستمگر بودیم.
نکتهها:
کلمهی «شاخصة» از مادهی «شخوص» به معنای خارج شدن از مکانی بسوی مکان دیگر است و چون در هنگام تعجّب، چشم حالتی پیدا میکند که گویا میخواهد از حدقه خارج شود، لذا به این حالت چشم نیز شخوص میگویند.
گرچه قیامت در نظر دور مینماید، ولی در حقیقت نزدیک است. (اقترب الوعد) این نزدیک بودن، در آیات دیگر نیز مورد تأکید قرار گرفته است. از جمله در آیه (اقترب الساعة...)**قمر، 1.*** و (انهم یرونه بعیداً و نراه قریباً)**معارج، 7 - 8.***
پیامها:
1- هجوم فتنهگران (یأجوج و مأجوج) نشانهی پایان عمر دنیا و نزدیکی قیامت است. (حتی اذا فتحت یأجوج ... و اقترب الوعد الحقّ)
2- وقوع قیامت، قطعی و حتمی است. (اقترب الوعد الحق)
3- قیامت و حوادث آن، ناگهانی است. (فاذاهی)
4- قیامت، روز بُهت و حیرت است. (شاخصة ابصار الذین)
5 - قیامت، روز بیداری و تأسف وجدانهای خفته است. (یا ویلنا)
6- غفلت از قیامت، از نشانههای بارز کفر و کافران است. (کفروا ... کنا فی غفلة)
7- ریشه همهی انحرافها و بدبختیها، غفلت است. (کنّا فی غفلة)
8 - غفلت از قیامت، مایهی ستم به خود و دیگران است. (کنّا فی غفلة... کنّا ظالمین)
9- قیامت، روز اقرار و اعتراف است. (کنّا ظالمین)