(43) سُبْحَنَهُ وَتَعَلَی عَمَّا یَقُولُونَ عُلُوّاً کَبِیراً
خداوند منزّه و برتر است از آنچه میگویند، برتری بزرگ!
نکتهها:
مشرکان، خداوند را قبول داشتند و «اللّه» را آفریدگار هستی میدانستند، ولی بتها را شفیع خود یا شریک خدا میپنداشتند. این آیه وجود چنین رابطهای را میان خدا و بتها نفی میکند، چون بتها نه میتوانند قدرت را از دست خدای بزرگ بیرون آورند، نه راهی برای تقویت خود دارند.
پیامها:
1- نظام هستی، بهترین دلیل بریکتایی خداست. (اگر خدایان دیگر بودند، رقابت میشد واگر رقابت بود نظام بهممیخورد.) (اذاً لابتغوا الی ذیالعرش سبیلاً)
2- هرگاه نسبت ناروایی داده شود، تبرئه و تنزیه لازم است. (سبحانه)
3- خداوند از هرگونه شریک پاک است و میان ذات مقدّس او و خرافاتی که میگویند، فاصله و برتری بسیاری است. (سبحانه و تعالی عمّا یقولون)
4- هر که و به هر مقدار خدا را ستایش کند، باز خداوند برتر از آن گفتههاو توصیفهاست. (تعالی عمّا یقولون علوّاً کبیراً)