(26) فَکُلِی وَاشْرَبِی وَقَرِّی عَیْناً فَإِمَّا تَرَیِنَّ مِنَالْبَشَرِ أَحَداً فَقُولِی إِنِّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمَنِ صَوْماً فَلَنْ أُکَلِّمَ الْیَوْمَ إِنسِیّاً
پس (از آن رطب) بخور و (از آب نهر) بنوش و چشمت را (به داشتن فرزندی چون عیسی) روشندار، پس اگر کسی از آدمیان را دیدی، (که درباره نوزاد میپرسند، با اشاره به آنان) بگو: من برای خداوند رحمان، روزهی سکوت نذر کردهام، بنابراین امروز با هیچ انسانی سخن نخواهم گفت.
نکتهها:
روزهی سکوت حضرت مریم در برابر مردم، یا برای این بود که آنان ظرفیّت جواب را نداشتند، یا گفتگوی با آنان، تأثیر منفی به دنبال داشت و یا در ادامهی پاسخ وسخن گفتن، سؤالات و بهانههای دیگری را مطرح میکردند.
امام صادق علیه السلام فرمودند: روزه تنها به امساک از خوردن و آشامیدن نیست و آنگاه این آیه را تلاوت فرمودند.**تفسیر نورالثقلین.***
ممکن است این آیه، ادامهی سخن حضرت عیسی با مادرش در آیه قبل باشد.
پیامها:
1- فرزند، عامل نور چشم و امیدواری انسان به الطاف است. (قرّی عینا)
2- بهترین غذا آن است که با نوعی آرامش و شادی همراه باشد. (کلی واشربی وقرّی عینا)
3- نذر، سابقهای بس طولانی دارد و میتوان برای خارج شدن از برخی بنبستها به نذر متوسّل شد. (فقولی انی نذرت)
4- در نذر قصد قربت لازم است و باید نام خدا برده شود. (نذرت للرحمن)
5 - قصد قربت با قصد رهایی از ناملایمات، منافاتی ندارد. (نذرت للرحمن) (تا مردم درباره نوزاد مرا زیر سؤال نبرند)
6- وفای به نذر واجب است. (نذرت... فلن اکلّم)
7- گاهی باید در برابر حرف مردم سکوت کرد. (فلن اکلّم الیوم انسیّا)