(57) أُوْلَئِکَ الَّذِینَ یَدْعُونَ یَبْتَغُونَ إِلَی رَبِّهِمُ الْوَسِیلَةَ أَیُّهُمْ أَقْرَبُ وَ یَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَیَخَافُونَ عَذَابَهُ إِنَّ عَذَابَ رَبِّکَ کَانَ مَحْذُوراً
آنان را که (مشرکان به جای خدا) میخوانند (مانند عیسی و فرشتگان) خودشان وسیلهای برای تقرّب به پروردگارشان میجویند، وسیلهای هر چه نزدیکتر، و به رحمت او امیدوارند و از عذابش بیمناک. همانا عذاب پروردگارت در خور پرهیز و وحشت است.
نکتهها:
آیه را چنین نیز ترجمه کردهاند: پیامبرانی که مردم رابه حقّ دعوت میکنند، خودشان نیز (در حرکت معنوی) به سوی پروردگارشان، به سراغ وسیله میروند، آن هم وسیلهای که بیشتر و سریعتر آنان را به خدا نزدیک کند. یا هر پیامبری مقرّبتر است، بیشتر سراغ خدا میرود.
در روایات بسیاری ذیل این آیه آمده است که دو کفهی بیم و امید در انسان باید یکسان باشد، وگرنه یا مأیوس میشود، یا مغرور.
پیامها:
1- بیم و امید، نشان وابستگی و ضعف است، پس کسی که خود در پی وسیله میرود، چگونه او را وسیله قرار میدهید؟ (یبتغون الی ربّهم الوسیلة)
2- برای قرب به خدا، راهها و وسائلی وجود دارد. (یبتغون الی ربّهم الوسیلة)
3- سراغ وسیله رفتن و شفاعتطلبی، نباید انسان را از عذاب غافل کند. (یبتغون... یخافون عذابه)
4- در تقرّب به خدا، سبقت ومسابقه ارزش دارد. (ایّهم اقرب) (هر که به خدا نزدیکتر است، تلاشش برای توسّل بیشتر است.)
5 - بهترین وسیله آن است که انسان را به خدا نزدیکتر کند. (ایّهم اقرب)
6- رحمت الهی بر غضبش سبقت دارد. (امید به رحمت، پیش از خوف از عذاب آمده است.) (یرجون... یخافون)
7- عذاب، از شئون ربوبیّت خداوند است، آن را شوخی نگیریم. (عذاب ربّک... محذوراً...)