(97) قَالَ فَاذْهَبْ فَإِنَّ لَکَ فِی الْحَیَوةِ أَن تَقُولَ لَا مِسَاسَ وَإِنَّ لَکَ مَوْعِداً لَّن تُخْلَفَهُ وَانظُرْ إِلَی إِلَهِکَ الَّذِی ظَلْتَ عَلَیْهِ عَاکِفاً لَّنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنسِفَنَّهُ فِی الْیَمِّ نَسْفاً
(موسی به سامری) گفت: پس برو (دور شو)، پس همانا بهرهی تو در دنیا این است که (به دردی مبتلا خواهی شد که دائماً) میگویی: «به من دست نزنید» و همانا برای تو (در آخرت) میعادگاهی استکه هرگز از آن تخلّف نخواهد شد. و (اکنون) به سوی معبودت که پیوسته آنرا پرستش میکردی نگاه کن، ما حتماً آن را میسوزانیم (و) سپس خاکستر و ذرّات آن را به دریا خواهیم پاشید.