(95) قُل لَّوْ کَانَ فِی الْأَرْضِ مَلَئِکَةٌ یَمْشُونَ مُطْمَئِنِّینَ لَنَزَّلْنَا عَلَیْهِم مِّنَ الْسَّمَآءِ مَلَکاً رَّسُولاً
بگو: اگر در زمین فرشتگانی بودند که با اطمینان و آرامش راه میرفتند، هر آینه ما از آسمان فرشتهای را به عنوان فرستاده بر آنان میفرستادیم.
نکتهها:
آیه، در ردّ دیدگاه آنان که به بشر بودن پیامبر اعتراض داشتند، میفرماید: فرستادن پیامبر، سنّت الهی وضرورت دینی است، حتّی اگر همه اهل زمین فرشته بودند و نزاع و کشمکشی نیز میان آنان نبود و همه در آرامش و رفاه بودند، باز هم فرستادهای از جنس آنان از جانب خداوند میآمد، چون وظیفهی انبیا، تکامل و رشد معنوی و الگو دادن است، نه تنها رفع خصومت و دشمنی میان آنان.
پیامها:
1- همگونی رهبران با مردم، لازمهی تربیت و الگوپذیری آنان است. انسان برای انسان، فرشته برای فرشته. (ملائکة، ملکاً)
2- رسالت و پیامبری از جانب خداست و انتخابی نیست. (لنزّلنا... رسولا)