(39) لَوْ یَعْلَمُ الَّذِینَ کَفَرُواْ حِینَ لَا یَکُفُّونَ عَن وُجُوهِهِم النَّارَ وَلَا عَن ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ یُنصَرُونَ
اگر کفّار میدانستند زمانی که (آنروز فرا رسد، دیگر) نمیتوانند شعلههای آتش را از صورتها و از پشتهایشان دور کنند و (هیچ چیز و هیچ) کسی آنان را یاری نمیکند، (این قدر دربارهی قیامت شتاب نمیکردند).
نکتهها:
در این آیه به نمونهای از عجلهی انسان اشاره شده وآن اینکه کفّار مرتّباً از پیامبر صلی الله علیه و آله سؤال میکردند: قیامت موعود و زمانی که به خاطر کفرمان عذاب میشویم، چه زمانی است؟ و بدین وسیله مایهی ناراحتی حضرت میشدند. خداوند به پیامبر صلی الله علیه و آله تسلی خاطر میدهد که اگر آنها از روزی که نه تنها از پیشروی و از پشت سر، بلکه از همه سوی آتش بر آنان احاطه پیدا خواهد کرد و هیچ راه فراری هم نخواهند داشت، آگاه بودند وشتابی در رسیدن آن نداشتند.
پیامها:
1- عجله انسان، به خاطر جهل است. (لویعلم...) (اگر میدانستند عجله نمیکردند)
2- علم به خطرات قیامت، مانع حقّ ستیزی است. (لو یعلم ...)
3- کفر مانع شفاعت است. (ولاهم ینصرون)
4- معبودهای دیگر فاقد هر گونه کارآیی هستند. (ولاهم ینصرون)
5 - کفّار در قیامت، نه خود توان دور کردن آتش را دارند و نه از جانب بتها و طاغوتها به آنان کمکی خواهد شد. (ولاهم ینصرون)