(87) إِلَّا رَحْمَةً مِّن رَّبِّکَ إِنَّ فَضْلَهُ کَانَ عَلَیْکَ کَبِیراً
جز رحمت از پروردگارت (مدافعی نخواهی یافت)، قطعاً فضل خداوند نسبت به تو بزرگ است.
نکتهها:
آیهی 86، حالت تهدیدآمیز نسبت به پیامبر دارد که خداوند، همچنان که عطا میکند، اگر بخواهد بازپس میگیرد.**نسبت به موارد دیگر نیز چنین است، همانگونه که «خلقکم»، «یذهبکم». همانگونه که «یعزّ»، «یذلّ»، همانگونه که «یهدی»، «یضلّ»، همانگونه که «احیاکم»، «یمیتکم»، همانگونه که «ینصرکم»، «یخذلکم». آری، آفریدن و بردن، عزّت و ذلّت، هدایت و ضلالت، حیات و مرگ، یاری و خواری تنها به دست اوست.*** و آیهی 87، لحن تشویق آمیزی دارد.
قرآن، وحی، نبوّت، خاتمیّت وشفاعت، همه از تفضّلات الهی نسبت به پیامبر صلی الله علیه و آله بوده واز مقام ربوبیّت خدا سرچشمه میگیرد و خداوند عطاهایش را از او بازپس نمیگیرد، هر چند دستش باز، قدرتش استوار و میتواند همه را بازگیرد.
پیامها:
1- نعمتها را از خداوند بدانیم و مغرور نشویم، زیرا بقا و زوال نعمتها به ارداهی اوست. (لنذهبنّ بالّذی اوحینا)
2- هیچ کس در برابر قهر الهی نمیتواند نقشی داشته باشد. (ثم لاتجد)
3- نزول کتب آسمانی و وحی، از شئون ربوبیّت خداوند و در مسیر تربیت انسان است. (الذی اوحینا... الاّ رحمة من ربّک)
4- قرآن، فضل بزرگ الهی است. (اوحینا... کان فضله علیک کبیراً)
چون خداوند بزرگ و والاست، لطف او نیز بزرگ، و فضل بزرگ او مخصوص پیامبر است.