(104) وَقُلْنَا مِن بَعْدِهِ لِبَنِی إِسْرَ ءِیلَ اسْکُنُواْ الْأَرْضَ فَإِذَا جَآءَ وَعْدُ الْأَخِرَةِ جِئْنَا بِکُمْ لَفِیفاً
و پس از آن (غرق فرعون) به بنیاسرائیل گفتیم: در این سرزمین مستقر شوید، پس چون موعد آخرت فرا رسد، همهی شما را با هم گرد خواهیم آورد.
نکتهها:
«استفزاز» به معنای بیرون کردن با زور است. قرآن بارها به این شیوهی ظالمان نسبت به اولیای الهی و ناکام ماندنشان اشاره کرده است. ابراهیم را در آتش افکندند، خدا آتش را سرد کرد، یوسف را به چاه انداختند، عزیز مصرش کرد. پیامبر را از مکّه بیرون کردند، خداوند حکومتِ جهان اسلام را به او عطا کرد. این سنّت و قانون الهی است که در برابر مکر اهل باطل، تدبیر مناسب دارد.
«لفیف»، به معنای گروههای به هم پیوسته و انبوه میباشد.
پیامها:
1- منطق طاغوت، خشونت وتبعید است ومردان حقّ را تحمّل نمیکنند. (فاراد)
2- در برابر ارادهی طاغوت، اراده و قهر خداوند است. (فاراد... فاغرقناه)
3- هرچند فکر گناه، گناه نیست، امّا ارادهی خطرناکی همچون تبعید پیامبران، قهر الهی را به دنبال دارد. (فاراد... فاغرقناه)
4- همهی قدرت نمایی طاغوتها، در زمین ومحدود است. (فیالارض)
5 - عذاب الهی، پس از اتمام حجّت است. بعد از آمدن معجزات، (اغرقناه)
6- پایان کار طاغوتها و همکارانشان، هلاکت نابودی است. (اغرقناه و من معه جمعیاً)
7- کمک به ستمگران سبب شریک شدن در هلاکت آنان است. (من معه)
8 - رهبران فاسد در هلاکت مردم نقش دارند. (اغرقناه و من معه)
9- آنان که چند روزی بر منطقهای حاکم میشوند، باید پاسخگوی خدا در قیامت باشند. (اسکنوا الارض... جئنا بکم لفیفاً)