(27) لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُم بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ
(فرشتگان) در کلام بر او سبقت نمیگیرند و (تنها) به فرمان او عمل میکنند.
نکتهها:
این تفکّر که فرشتگان، فرزندان خدا هستند، علاوه بر مشرکین، در میان یهود و نصاری نیز شایع بوده است.**تفسیر فرقان.***
اطلاق کلمه «مکرمون» بر فرشتگان از این جهت است که آنان اوّلاً بندگان خدا هستند و ثانیاً این بندگی همراه با اخلاص است.
کلمهی «رَحمن» نزد مشرکان نامی شناخته شده برای خداوند بوده است. «قالوا اّتخذ الرحمن»
شرایط حاکم بر انسان، در باورها و قضاوتهای او اثر میگذارد. چون افراد بشر دارای جسم هستند و خودشان را نیازمند به فرزند میبینند، دربارهی خداوند مبرای از جسمانیّت و نیازمندی نیز اینگونه فکر میکنند.
پیامها:
1- به هنگام نقل سخن کفرآمیز دیگران، خداوند را تنزیه کنیم. (والداً سبحانه)
2- هرگاه به نقل انحرافات دیگران میپردازیم، راه حقّ را نیز بیان کنیم. (قالوا - بل)
3- تسلیم فرمان خدا بودن، رمز کرامت بنده است. (مکرمون - لا یسبقون)
(آری کسانی مورد کرامت واقع میشوند که نه در قول و نه در عمل، از دستور خدا پیشی نگیرند.) (مکرمون - لا یسبقون)
4- فرشتگان، مأموران الهیاند که تنها به فرمان او عمل میکنند و هیچگاه بر اوامر او پیشی نمیگیرند. (لا یسبقونه - بامره یعملون)